عارفانه های یک دوست

به ، بسم الله الرحمان الرحیم گفتم: !

او ندارد رحمتش را زخاکیان دریغ

 به هرجمالی نبستم دل جزتوجمیل.

من که پایبندعشق تو وغلام توام

تو آن بت بتکد ه وقبلهُ من کشتی

گر بگردند حوریان گردم ، هزار

توی زمستان من بهاری و گل یاسمنی

با تو من بهارم ، گرنبوده بهار

چون تو رویای منی و درخیالم هستی همه شب

ای مونس شب های رویا وخیال

امید من تو هستی و جدا زمن نیستی

درمن نهان شدی ومن بی قرارتو

بی تو من را یارنیست ، جزقطره اشک

بی تو کارم چیست ، جزنالهُ زار

گل من بگذر ازاین حدیث غم

بگذارعاشقان حکایت کنند این حدیث

تو که خود رحمتی ، بیا وبیارعشق

برهان ازبلا و رحمت از ما دریغ مدار