عارفانه های یک دوست

 (دادم .الف.نعمت )

زآن میخانهِ ، درآمد بت ، تا شاد کند دل را

دل ماند و بهارش باز ، تا نو کند ما را

او دادنشان برمن ، زآن خرمن و آن خانه

پرکرده پیاله مست ، دور می زند ما را

صد پند واندرز را ، دردام وکلک درهم

صد لب به سخن آید ، تا پاک کند ما را

چون دان کند خرمن ، اندر دل پنهانم

بر ملک سلمانی ، سردار کند ما را

باز آمد وباز آمد ، عمرونفسِ پنهان

باطبل وطرب آمد ، تاشاد کند ما را

درگنج نهان آمد ، چون گل به جهان آمد

آن فخر کیان آمد ، آذاد  کند  ما را

گفتا که (غلام) امروز ، سرگشت وحیرانی

دادم (الف) نعمت ، تا سجده کنی ما را

غ..ر..آ..