عارفانه های یک دوست

مستی را بها نه کرد م تا گریه کنم ، یاحسین

گریه راهم به مستی بهانه کنم ، برای حسین

آمد آن ماه عزا و، داغ ما را تازکرد

آستین برچشم گرفتم و ، غم ما تازکرد

سیل اشک را روان کردیم سوی آن جانانه عشق

خرقه پوش عزا کشتیم و ، راهئ  میخانه کرد

چشم مستان جهان همچو خراب ، می این خانه است

آنکه برخواب بود بیدار و راهی ، این خانه است

این فرات تشنه به خون و ، هرمله تشنه تر است

آسمان آخر چرا تشنه به خون ، علی اصغراست؟

سربه نی رفت آن لب ودندان ، که خورشید پیامبربود

خیمه ها سوخت وغلام ، خرقه پوش عزای اکمل بود

غ..ر..آ