عارفانه های یک دوست

خاتون غزلهای شعرم

ای قبیله ستوده ازعشق

ای بلندای جمالت حرمت عشق

ای نازخرامت ، همه ی عشق

عشاق همه  بر آ ستا نت

چون ماه پرستید ند ، آفتاب

یوسف ز درآمد چوخرامان

آفتاب رفت وحراسان

برهرقدمت بنفشه ونسترن اویز

تاعطربه گیرند چو دل انگیز

گردن برافرازند ، به تما شا

برچشم سیاه تو دلارا

گیسوی بلندش به شبم داد

پیچم به تارمویش ، چوبیمار

درباغ چشمت اسیرافسونگری

در وادی نجد،  تو کشت بیمار

شهزاد ، نی و، افسانه شب

بیمارتواندغلامان وغلام هرشب

 غ..ر..آ