عارفانه های یک دوست

غنچه تا لب بگشود ، روی گل پیداشد

دُرلبهای قشنگش ، خنده ای زیبا شد

چشم من آئینه و ، چشم تودرآن معنا شد

چشم توصاعقه ای زد ، دل من شیدا شد

نگه ات کردم و ، احوالت پرسیدم

نگه ام کردی واسراردلم رسوا شد

شعله ی چشم توچون صاعقه بردل میزد

مرغ دل درقفسم ، سوی شما پرمی زد

دل به امید ببستم ، که چه روزآیی !

نا امیدی که کفراست ، توکی می آ یی ؟

کی دراین کهنه قفس ، بازدلم پرگیرد ؟

روح این غمزده پیر ، دگرجان گیرد   

من غلامم ، زسرشورتو دراین قفسم

تاکه بازآیی ومن دمی مجددگیرم

غ..ر..آ