عارفانه های یک دوست

رفتن آن یاران مگر ، وفا نداشتن

رفتن ومارا ، چرا تنها. گذاشتن ؟

راهی جزاین گریزبرما نماند

درد این عاشقی ، درسینه ماند

رفتن ازاین وادی ، کجا !

ماندایم جا دراین شهر جنون

شسته ایم با اشک دیده ، لب را

ماندایم باسوزآه ، دردشت خون

چشم ماگریان واوباچشم روشن میگرخت

اوازاین خند دنیا ، بگذشت وگریخت

ازملامتها بی وجدان دنیا خسته ایم

بهرچند دانه ایی گنج قفس ، پربسته ایم

میشود روحش مشوش ، غلام زین روزگار

لایق لیلی نبودم. جاماندم ، زین کار زار

غ..ر..آ