عارفانه های یک دوست

دیدم درآئینه و ، آه چه اندوهی

دلم گرفت و رفت ، هرسویی

فکراین بود ، که داشتم پر وبالی

نپریدم وگرفت ، آئینه زما حالی

عمری که به صد ، رنگ پائیزرفت

چون خاروخسی ، بود ورفت 

برفی شده بود سرم ، آئینه گفت

برسرنشسته ، برف سفید

می جستم درون کودکی یم هرسوی

مات ماندیم درآئینه و ، موکشته سفید

گذرعمربه جوی دید ، غلام باریک

نه حرا سیم ازاین ، غول سفید

غ..ر..آ