عارفانه های یک دوست

زناله های من همراز و ، بگوش

خفته نمی بینم چشم تورا و ، گوش

مراببخش مثل کله ی گرک زدام

نهفتم ونالیدم و ، هستم گوش

چومرغ شبم و ، زناله جانسوز

امشب به طریقی ، زمیخانه بیاموز

تب کردم وچون ، شعله سوزم

یارب توطبیم شو و ، درمان بیاموز

آوخ زسیاهئ  دل ، امشب

من باخته ام رنگ و ، توبی رنگ

رنجورم وتو ، آگاه ز دردم

بهود نییم ودراین خانه ، ارژنگ

آخربرسید رمضان و ، میخانه درش باز

هستم غلام رمضان و ، شب صد راز

غ..ر..آ