عارفانه های یک دوست

شوریده ام و ، بی سر وپا ، سویت

من شُهره شهرگشتم و ، انگشت نمای تو

دیوانه بسیارهست چون ، من دیوانه ؟

ناخدا به ناو میگفت ، هستم خدای تو

بسیارغزل گویم ، چون سازغزلهاای

آمد به درخانه ، چون عاشق به گدای

رخسارمکن پنهان ، رنجورتومی گردم

زنجیروفا را من ، به پای تومی بندم

آنچشم سیه مورا ، چون شیرشکاردارم

آهوی گرفتار را ، بند زپای ، بردارم

میسوزد ازعشقت ، بازاین دل دیوانه

برداشته ام یارا ، دستی به دعا سویت

امشب غلام مست است ، باجام تودرخانه

گرکرد خطاای باز ، یارش ببخشا یت

غ..ر..آ