عارفانه های یک دوست

در میان شبِ ،

تار وکبود

دل سکوت بشکست و ،

پرده راز گشود

یک پیاله می ،

ازآن میخانه زد

مستی اش درشیشه ،

انگورنبود

زآن همه دردها که می لغزید ،

درسینه اش

درنفسهایش بجزعشقت ،

هیچ نبود

غم فرومی ریخت و ،

فکرش شاخه ی زیتون صلح

بیصدا فریادش ،

درتو بود

خانه دل ،

خانه زاد عشق تو

درهوای عشقت ،

غلام مستانه بود

غ..ر..آ