عارفانه های یک دوست

سودای توگشتم و ،

نبُرد خواب مرا شب ...

ازغنچه برون ا ،

که بلبل انتظارش بسرآمد ...

بکشای نقاب که سهره ،

تا سحرپا بپا آمد ...

گفتی :به صبا !،

که شکیبا می آیم ...

این مژده کجا دادی ،

که بی توجان به لب آمد ...

دیدارتو وعده میدهد ،

دیده مرا ...

جانم به لب آمد و ،

بینایی توبه دیده نیامد ...

غ..ر..آ