چه است این عشق
می خواهم یک طور دیگری فریاد کنم عشقم
که عاشقم باشی ومجنونت باشم عشقم
دلم میخواد که نامت همان لیلی باشد عشقم
دلم میخواد که دنیاهم صدایت کند عشقم
حسودی نخواهم کرد که مجنونی صدایت کرد
دلم قرص است از این عشق وعشقبازی
تو میدانی ومن میدانم چه است این عشقبازی
طنز حسنک وتصمیم کبرا...
گوسفند بع بع میکرد
گاو ما ما میکرد
سگ واق واق میکرد
همه باهم فریاد می زدن حسنک کجایی
شب شده بود اما حسنک نیامد حسنک مدت زیادی است به خانه نیامده او به شهر رفت نزد اساتید حقه وفن درس
آموخت .وبرای ا آموخت وبرای امرار معاش در با زار شهر بار بری میکرد تا اینکه استاد شد .وخودش را کاندیدای بازار کرد او ریس شد
تی شرت وشلوار جین می پوشید وبه میز ریاست تکیه می داد کم کم حسنک دیگر حسنک سابق نبود دیگر موهایش مثل
موی گاو کوتا ه نبود او بجای رفتن به آغل حیوانات جلوی آئینه می ایستاد وموهایش را سشوار می کشید وژل می زد .او
هر روز پیشتر ترقی میکرد ،او یک لپ تاب خرید شبها تا نیمه شب چت میکرد او یاد گرفت چگونه فیلترشکن دانلود کند و
در فیس بوک ایمل داشت .او یک شب با پتروس اشنا شد وتا نیمه های شب چت میکرد یک از روز پتروس به حسنک گفت
دستم به دامنت سد سوراخ شد چکار کنم چاره ای به اند یش حسنک گفت فعلا انگشت خود را در سوراخ فور کن تا بگویم
چه باید کرد پتروس بیچاره اینکاررا کرد حسنک گوشی موبا یلش رابرداشت وبه کبرا زنک زد وموضوع پتروس را در میان
گذاشت کبرا گفت پس فردا درشورا تصمیم میگیرم چه باید کرد .حسنک گفت دو فوریتی است .سر انجام کبرا تصمیم گرفت
و به حسنک گفت به پتروس بگو یک چوب خشک داخل سوراخ به کند وتلفن به امداد آب وفاضلاب بزند .حسنک به پتروس
خبر داد پتروس اینکار را کرد پتروس به پاس همفکری حسنک را دعوت کرد وبرای حسنک دعوتنامه فرستاد حسنک از
خوشحالی در پوستش نمی گنجید .کوکب خانم همسایه دیواربه دیوار حسنک .چشمش به حسنک افتاد وگفت حسنک کجایی
چندوقتی است که با هم چای نوش نکردیم !راستی خبر داری ریز علی بیچاره خودش را جلوی قطار انداخته تا قطاربه کوه
برخورد نکند حسنک گفت نه! کوکب خانم اره ریزعلی بیچاره مرد .حسنک که خوشکش زده بود ای داد بیچاره همین
دیروز بود برای گرفتن سبد کالا به سوپری بازار آمد بود .که با صدای زنک گوشی چرت حسنک پرید پشت خط کبرا بود
الوی سلام عزیزم چند جمله ایی رد وبدل شد.حسنک گفت .چشم ..خودم را میرسانم .کوکب پرسید خبری شد گفت نه جلسه
ایی است که باید شرکت کنم .کوکب باز این دختره چیزی گفت که ناراحت شدی نه نه یک هیات تجاری از کوسان کره و
چین آمدند .حسنک خودش را با مترو به بازار رساند حسنک کبرا را کنار گشید وگفت ان خانم که حجاب اجیب وغریب
دارد کیست .کبرا خندید وکفت ذلیل مرده سوسانو است مغز متفکر بویو ،حسنک :فکر کردم افقانی است .کبرا تصمیم گرفت
که با حسنک مشورت کند حسنک را کنار گشید وگفت اینها برای ختم مجلس ریزعلی نیامدن .حسنک تفگری کرد وگفت
این سوسانو حیله گراست او با خبر است که دریاچه ارومیه خشک شد آمده است تا نمکهای دریاچه را با توبره به کره بکشد
انها را دست بسر کن وقرداد را تایید نکن بعد از جلسه کبرا حسنک را کنار کشید وگفت شنیدم برایت از پتروس دعوت
نامه آمد .آخه نامرد تصمیم را من گرفتم دعوت نامه را برای تو فرستاده ! خودت بهترمیفهمی یک تصمیمی برات بگیرم که!!!!!!
.. ودر پاین اگر خوشتان آمد صلوات...... 
شب شده بود اما
آموخت .وبرای
بسم الله الرحمن الرحیم
( والفجر ولیال عشر )قسمت اول
این روز ها سالروز عملیات والفجر یک است. بر خود لازم میدانم که به ذکر خاطره ای از این عملیات بپردازم ، چون اگر این خاطرات در سینه بماند و ذکر نگردد نسلهای آینده هیچگاه اهمیت این حماسه ها و رشادت آن حماسه ساازان را درک نخواهند نمود . لذا با ذکر آن خاطرات و گفتن از روحیه و اخلاق بچه های جبهه و جنگ مطابق میل و اندیشه شهدا و ایثارگران عمل نموده و انشاء ال.. شرمنده دوستان و همرزمان شهیدمان نخواهیم بود .
قبل از عملیات والفجر یک با جمعی از دوستان در پادگان ولی عصر ( عج ) ، آماده اعزام به منطقه بودیم . در مورخه چهارم فروردین ماه شصت و دو وارد اندیمشک شدیم و به طرف پادگان دوکوه رفته و پس از معرفی خود به کارگزینی ، وسایل اضافی را تحویل داده و باتفاق دوستان در یک اتاق مستقر گشتیم .
چند روز بعد من به همراه برادران ، چهل سواران ، اکبری و تقی پور در یک عملیات مانور شرکت کردیم .
نزدیکی صبح بود که گروهان به گروهان وارد پادگان دوکوهه شدیم به صورت موقت یک گروهان را به اتفاق براران تقی پور وچهل سواران تحویل گرفتیم . همه خسته شده بودن هردسته به محل استراحت خودش رفته بود . من در اتاق استراحت میکردم که برادر تقی پور گفت : پاشو بسیچیها خوابیدن .گفتم دست بردار، گناه دارن خسته اند ، یک ساعت دیگه نماز صبحه . گفت : پاشو طفلکی ها سرما میخورند . سه نفری رفتیم چراغهای نفتی را نفت ریختیم وروشن کردیم . وقتی برگشتیم نماز صبح بود گفتم عزیزمن به خاطر همین کارا بود که نمی خواستم مسئولیت قبول کنم . بعد از نماز خوابیدم ، ساعت حدود 9 بود که صدای درآمد ، بلند شدم ، همین که درب را باز کردم دیدم یک بسیجی با لب خندان 4 لیوان چای ومقداری کره ومربا آورده ، آنها را از ایشان گرفتم و تشکر کردم وبه داخل اتاق برگشتم . هنوز دوستان در خواب تشریف داشتند که گفتم برپا وگر نه صبحانه را از دست میدهید . با صدای من همگی از خواب پریدند و آماده خوردن صبحانه شدیم . روز جمعه بود رفته بودیم دذفول جهت شرکت در نماز در آنجا بود که برادرشهید جلیل بنده را دیدیم و بعد از چند روز به اتفاق ایشان به منطقه چنانه که به نام دهکده حضرت رسول نیز نامگذاری شده و محل استقرار نیروها بود رفتیم . در شیارهای شرقی اردوگاه چادر زده وگروهان را مستقر کردیم . بعد فرمانده گردان برادر حاج امینی آمد ، خدا قوتی گفت و ما را به چادر فرماندهی دعوت کرد . نماز ظهر را خوانده و به چادر فرماندهی رفتیم . درانجا چند نفردیگر هم بودند بعد از پذ یرایی برادر حاج امینی فرمانده هان گروهانها را معرفی کردند. برادر سرهنگی فرمانده گروهان یک ویک نفر دیگر که نامش از خاطرم رفته است گرهان دو و برادر جلیل بنده گروهان سه و. از این تقسیم بندی راضی بودم چون تجربه جنگ در جنوب را نداشتم . برادر تقی پور فرماندهی دسته یک ، برادر اکبری دسته دو و من فرماندهی دسته سه را بر عهده گرفتیم . بعد از آماده سازی دسته ها برادر سرهنگی را به گروهان معرفی کرده و ورود ایشان را خوش آمد گفتم . بعد ازدو روز، برادر کریمی آمد و به عنوان معاون گروهان معرفی شد و چند روز بعد از ایشان شهید سرهنگ صیاد شیرازی آمده و بعد از نماز سخنرانی در باره اتحاذ تصمیم در مورد همکاری دو نیروی ارتش و سپاه در یک نبرد مشترک صحبت کرده واز این اتحاد بسیار خوش بین بودند . چند روز بعد فرمانده لشگر محمد رسول لله (ص) آمدند . برادر شهید چراغی ، بنده و دیگر فرمانده هان دسته ها را به چادر فرماندهی دعوت کرده ، در آنجا با برادر چراغی روبوسی کردم وایشان از فرمانده گردان پرسیدند برادر آقداش چه مسئولیتی دارند ؟ خودم جواب دادم اگرخدا بخواهد از پسش بر بیایم فرمانده دسته هستم . ایشان به حاجی امینی که فرمانده گردان بود فرمودند که توان ایشان در حد گردان است نه دسته . ما هم گردانی هستیم وشناخت کافی از ایشان دارم . وبعد برادر امینی گفتند خودشان قبول نکردند . بعد از رفتن برادر شهید چراغی دیگر ایشان را ندیدم الا وقتی که پیکر آغشته بخون ایشان را در خط اتش دشمن دیدم ! بعد از نهار به گروهان بر گشتیم و بعدالظهر آنروز باید در کلاس مین شرکت میکردیم ، من از مینها وحشت داشتم و گفتم که من از مین خوشم نمی آید یکی از بسیجیها به نام شهید حسن تکه گفت برادر آقداش ازمینا خوشش نمیاید اسرار نکنید وهمه خند یدند . روز بعد همه آماده رفتن به منطقه دیگری شدیم ، نزدیکی های محل رهایی . گروهانها ازهم دور بودیم و آماده اعزام به خط ، برادر
رسیدم فهمیدم موقعیت درست است . در حال رفتن بودم دیدم یک گروهان از ارتش به موقعت ما میروند . تیپ ذولفقار بود. قبول نکردند من را به همراه خودشان ببرند . به مسیری که روز اول رفته بودیم ادامه دادم ، ساعت سه بعدالظهر بود ، خسته شده بودم . ناگهان یک امبولانس جلویم ایستاد گفت بیا بالا . به او گفتم موقعیت لشکر بیست و هفت میرم گفت : بیا زود باش . با خوشحالی سوار شدم ، از پیچ که رد شدیم ، جاد توسط توپخانه دشمن گلوله باران می شد . راننده دعا می خواند و من به جاده خیره شده بودم . پنجاه متری جلوی ما یک گلوله به زمین برخورد کرد . به رانند گفتم : وایستا . به حرفم گوش کرد و ایستاد . خوب گوش دادم ، صدا توپ بعدی را که شنیدم گفتم : حرکت کن . رانند حرکت کرد گلوله پشت سر مان خورد زمین . راننده گفت دمت گرم خوب فکری کردی و به همین صورت حرکت کردیم . به زیر ارتفاع 112 رسیدم ، پیاد شدم و..از راننده خداحافظی کردم . ساعت حدود چهار و نیم بود . هنوز آتش دشمن سنگین بود کمی استراحت کردم دوباره به را ادامه دادم صدای صوت گلوله من را وادار کرد بخیزم داخل یک سنگر . گوشه سنگر نشستم . چشمم به مین ضد نفر افتاد . آهسته از سنگر خارج شدم و از سرازیری به طرف سنگر های خودی رفتم . یک خبر نگار داشت عکس میگرفت .یکی از بچه ها مرا دید و گفت : این برادر فرمانده یکی از دسته های گروهان سه بوده و ادامه داد و گفت : موج انفجار گرفته بودش ، بردنش عقب ، برگشته . سه نفر از بچه های بسیجی من را دیدند ، خوشحال آمدند جلو و گفتند : چه خوب است که شما بر گشتید . دلم ریخت ، اشک در چشمانم حلقه زد . یکی از آنها که حدود هفده سال داشت آمد جلو . اودر آغوشم گرفتم ، او را بوسیدم و گفتم : تا آخررین نفس با شما هستم چگونه میتوان آن حالات را برشته تحریر در آورد در مقابل این سربازان رشید اسلام قلم سر تعظیم فرود میآورد اینها مردان بزگ ایران هستند 
غلامرضا رمضانی آقداش
(قسمت دوم)
. سرهنگی آمد جلو گروهان ایستاد وسخن خود را اغاز کرد . بسم الله الرحمان الرحیم . ایشان گفت چه بسا که ما لیاقت این را نداشتیم که در راه خدا بجنگیم و یا به شهادت برسیم . حال خدا این توفق را داد وما را دعودت کرد . تار عنکبوت را دیده اید که چقدر نازک است و با اشاره انگشت من وشما پاره میشود ؟ خداوند به این حشره قدرتی داده و به ما درس ! این حشره تار می بافد و خودش در مرکز مینشیند وبا چشمها یش که مانند را دار میچرخد به اطراف نگاه میکند ، به محض اینکه حشره ای در دام آن بیفتد آنقدر صبر میکند تا تعمه از پا دربیاد ، آنوقت میرود دور تعمه اش تار میتابد تا بتواند با خیال راحت شیره وجود آن موجودی را که در دام اوست بمکد . برادران اراده من وشما به نازکی تار این حشره است ومحکم تر از فولاد . بسی سای عابد یک عمر عبادت کرد ، شیطان او را وسوسه نمود ، ارده را به تمایل نزدک کرد . عزیزان ثابت قد م باشید واستوار، خداوند من وشما را دوست داشته که در این زمان قرارمان داد . هم د یگر را ببخشید وحلال کنید ... انگار میدانست چه اتفاقی برایش می افتد و بعد آماده حرکت شدیم . از رود خانه ی دویرج گذاشتیم ، چند کیلومتر مانده نزدیک ارتفاعات 112 ، گردان را برای آخرین مرحله آمادگی و توجیه نیروها نسبت به منطقه عملیاتی فرمان ایست داد . نیروها زیر بوته های صدر استراحت می کردند . برای آخرین بار شهید سرهنگی آمد و گفت : برادران اگر برای من اتفا قی افتاد برادر کریمی فرمانده است برای ایشان اتفاقی افتا د برادر اکبری واگر برای ایشان اتفاق افتاد برادر تقی پور وبعد از ایشان برادر آقداش ! به راستی انگار از همه واقعه با خبر بود . من از براددر کریمی پرسیدم شما ساکت هستید ودر فکر ، گفت : من دوست دارم هنگام شهادت محاسنم به خونم آغشته شود گفتم خدا خیرت بدهد ، انشاءالله پیش خانواده برمیگردی . فرمان حرکت از طرف فرماندهی صادر شد با یک شوق وصف نشدنی دسته به دسته حرکت کردیم . برادر سرهنگی مسیر را تغیر داد و از شیار سمت چپ حرکت کردیم شهید سرهنگی جلو رفت ، من و دسته آخر حرکت کردیم . آتش سنگین دشمن بدون وقفه روی سرما می ریخت . همان طور به اطراف نگاه میکردم توجه ام به یک منور جلب شد .آخر روز روشن ومنور ! بلا فاصله متوجه شدم دیدبان دشمن مارا رصد می کند و دارد گرا .میدهد به توبخانه تا نیروها زیر آتش بگیرد . نگاه کردم و دیدم که نیروهای جلویی سریع حرکت میکنند . فرمان دادم بشینید . بالای تپه رفتم ، به شدت آتش روی سر دسته یک و دو می ریخت . کمی مسیررا تغیر دادم واز سمت چپ شیار حرکت کردیم . در بین راه دیدم بروی برانکارد مجروح می آورند عقب . پرسیدم مجروح کیست ؟ آنها برای استراحت به زمین نشستند و وقتی به بالای سرش رفتم متوجه شدم شهید سرهنگی است . ترکش به صورت و فکش اصابت کرده بود هنوز نفس می کشید . چشمانش را باز کرد و با اشاره انگشت فرمان حرکت به من داد . راستش را بخواهید بغض گلویم را می فشرد . به بچه های امداد گفتم زودتر ببریدش و سریع فرمان حرکت دادم . نیرو ها را باشعار الله اکبر خمینی رهبر به طرف خاک ریز فتح شده رساندم . در بین راه برادر اکبری را دیدم که روی برانکارد به سمت عقب برده می شود همچنین برادر حاج امینی را دیم ایستاده ، نیروها را هدایت میکند وخدا قوت می گوید . به او رسیدم و ایشان از بین دو تپه ای که در پیش رویمان قرار داشت مرا راهنمایی کرد و گفت : تلفات چند نفر داشتی ؟ گفتم : هیچی و ایشان گفتند الحمد والله ، ماشاءالله . نیرو ها در خط مستقر شدند .
روز بعد سراغ دوستان را گرفتم . متوجه شدم برادر کریمی به همان صورتی که دوست داشت شهید شده بود ، کسی آمار برادران تقی پور و چهل سواران را نداشت که چگونه مجرح شده اند و... شهید حسن تکه و بردار کریمی را می دیدم که پیکر پاکشان بین ما و نیروها عراقی بود . آتش دشمن اجازه حرکت نمی داد تا شهیدان را به عقب بیا وریم . روز بعد بود که بر اثر گلوله آتشبار دشمن و بر اثر موج انفجار ، مجروح و بیهوش شدم ، وقتی به هوش آمدم دیدم در بیمارستان پایگاه وحدتی بستری هستم . برادر امینی را دیدم که ایشان هم مجرح شده بودند . به هر ترتیبی بود خودم را از بیمارستان خارج کردم به پادگان رساندم . برادر کشاورز را دیدم و گفتم : باید برگردم چون نیروها بی سر پرست هستند . ایشان فرمودند : برو اسراحت کن ، اصلا چرا از بیمارستان آمدی بیرون ! اما نمی توانستم بمانم .به سمت خط حرکت کردم ولی راه را گم کرده و به اشتباه به طرف لشکراذربایجان رفته بودم . با راهنمایی دژبان برگشتم و از مسیر اصلی رفتم . به پل آهنی که
بسم الله الرحمن الرحیم
( والفجر ولیال عشر )
این روز ها سالروز عملیات والفجر یک است. بر خود لازم میدانم که به ذکر خاطره ای از این عملیات بپردازم ، چون اگر این خاطرات در سینه بماند و ذکر نگردد نسلهای آینده هیچگاه اهمیت این حماسه ها و رشادت آن حماسه ساازان را درک نخواهند نمود . لذا با ذکر آن خاطرات و گفتن از روحیه و اخلاق بچه های جبهه و جنگ مطابق میل و اندیشه شهدا و ایثارگران عمل نموده و انشاء ال.. شرمنده دوستان و همرزمان شهیدمان نخواهیم بود .
قبل از عملیات والفجر یک با جمعی از دوستان در پادگان ولی عصر ( عج ) ، آماده اعزام به منطقه بودیم . در مورخه چهارم فروردین ماه شصت و دو وارد اندیمشک شدیم و به طرف پادگان دوکوه رفته و پس از معرفی خود به کارگزینی ، وسایل اضافی را تحویل داده و باتفاق دوستان در یک اتاق مستقر گشتیم .
چند روز بعد من به همراه برادران ، چهل سواران ، اکبری و تقی پور در یک عملیات مانور شرکت کردیم .
نزدیکی صبح بود که گروهان به گروهان وارد پادگان دوکوهه شدیم به صورت موقت یک گروهان را به اتفاق براران تقی پور وچهل سواران تحویل گرفتیم . همه خسته شده بودن هردسته به محل استراحت خودش رفته بود . من در اتاق استراحت میکردم که برادر تقی پور گفت : پاشو بسیچیها خوابیدن .گفتم دست بردار، گناه دارن خسته اند ، یک ساعت دیگه نماز صبحه . گفت : پاشو طفلکی ها سرما میخورند . سه نفری رفتیم چراغهای نفتی را نفت ریختیم وروشن کردیم . وقتی برگشتیم نماز صبح بود گفتم عزیزمن به خاطر همین کارا بود که نمی خواستم مسئولیت قبول کنم . بعد از نماز خوابیدم ، ساعت حدود 9 بود که صدای درآمد ، بلند شدم ، همین که درب را باز کردم دیدم یک بسیجی با لب خندان 4 لیوان چای ومقداری کره ومربا آورده ، آنها را از ایشان گرفتم و تشکر کردم وبه داخل اتاق برگشتم . هنوز دوستان در خواب تشریف داشتند که گفتم برپا وگر نه صبحانه را از دست میدهید . با صدای من همگی از خواب پریدند و آماده خوردن صبحانه شدیم . روز جمعه بود رفته بودیم دذفول جهت شرکت در نماز در آنجا بود که برادرشهید جلیل بنده را دیدیم و بعد از چند روز به اتفاق ایشان به منطقه چنانه که به نام دهکده حضرت رسول نیز نامگذاری شده و محل استقرار نیروها بود رفتیم . در شیارهای شرقی اردوگاه چادر زده وگروهان را مستقر کردیم . بعد فرمانده گردان برادر حاج امینی آمد ، خدا قوتی گفت و ما را به چادر فرماندهی دعوت کرد . نماز ظهر را خوانده و به چادر فرماندهی رفتیم . درانجا چند نفردیگر هم بودند بعد از پذ یرایی برادر حاج امینی فرمانده هان گروهانها را معرفی کردند. برادر سرهنگی فرمانده گروهان یک ویک نفر دیگر که نامش از خاطرم رفته است گرهان دو و برادر جلیل بنده گروهان سه و. از این تقسیم بندی راضی بودم چون تجربه جنگ در جنوب را نداشتم . برادر تقی پور فرماندهی دسته یک ، برادر اکبری دسته دو و من فرماندهی دسته سه را بر عهده گرفتیم . بعد از آماده سازی دسته ها برادر سرهنگی را به گروهان معرفی کرده و ورود ایشان را خوش آمد گفتم . بعد ازدو روز، برادر کریمی آمد و به عنوان معاون گروهان معرفی شد و چند روز بعد از ایشان شهید سرهنگ صیاد شیرازی آمده و بعد از نماز سخنرانی در باره اتحاذ تصمیم در مورد همکاری دو نیروی ارتش و سپاه در یک نبرد مشترک صحبت کرده واز این اتحاد بسیار خوش بین بودند . چند روز بعد فرمانده لشگر محمد رسول لله (ص) آمدند . برادر شهید چراغی ، بنده و دیگر فرمانده هان دسته ها را به چادر فرماندهی دعوت کرده ، در آنجا با برادر چراغی روبوسی کردم وایشان از فرمانده گردان پرسیدند برادر آقداش چه مسئولیتی دارند ؟ خودم جواب دادم اگرخدا بخواهد از پسش بر بیایم فرمانده دسته هستم . ایشان به حاجی امینی که فرمانده گردان بود فرمودند که توان ایشان در حد گردان است نه دسته . ما هم گردانی هستیم وشناخت کافی از ایشان دارم . وبعد برادر امینی گفتند خودشان قبول نکردند . بعد از رفتن برادر شهید چراغی دیگر ایشان را ندیدم الا وقتی که پیکر آغشته بخون ایشان را در خط اتش دشمن دیدم ! بعد از نهار به گروهان بر گشتیم و بعدالظهر آنروز باید در کلاس مین شرکت میکردیم ، من از مینها وحشت داشتم و گفتم که من از مین خوشم نمی آید یکی از بسیجیها به نام شهید حسن تکه گفت برادر آقداش ازمینا خوشش نمیاید اسرار نکنید وهمه خند یدند . روز بعد همه آماده رفتن به منطقه دیگری شدیم ، نزدیکی های محل رهایی . گروهانها ازهم دور بودیم و آماده اعزام به خط ، برادر
( والفجر ولیال عشر )قسمت (اول)
|
چقدربچه ننه قشنگه خوش بحالت دادشی دادشی آخه همیشه کنارش بودی یه جورایی حسودی میکنم راستی می دونستی وقتی دلش تنک میشد .به هد چی میگفت !من ننه رضا هستم این حرفو بارها گفتی.انیهم ننت ببرش ای کلک تو می دونست خیلی دوست داره ؟من هم می دونستم .یادت هست چند روزی آورد یش مشهد گفتی اینهم ننت!مادر عزیزم توبا وجود تمام درد ورنجها حاظرنبودی یک لحضه حتی یک ثانیه از نوهات محیا ومهسا دور باشی یادش بخیر باهات دعوام میشد گفتی پدر بشی می فهمی آخه مادر. وقتی می رفتم منطقه تو نقش من را داشتی از حسین ونهضت سر میزدی یادش بخیر ! وقتی از پشت بام پریدم تو گوچه پشت پنجره بودی گفتی میخوای بری به سلامت ولی بدان مادر منتظرت می ماند .آخه مادر میتر سیدم بهم اجازه ندی برم منطقه آخه نمیدو نستم پدر بودن یعنی چی چون عزیز دلم هم پدر بودی وهم مادر .مادر گلم حالا که نیستی میفهمم مادر یعنی چه. مادر جان وقتی نوئ گلت الیاس جوان مرک شد خواهرم کمرش خم شد آنموقع پیشتر تو را درک کردم آهسته به صورت ماهت نکاه کدم و به ناله های پر دردی که از سینه پر مهرت را به درد آورد بود .مثل خواهرگلم!! عاشقانه دوستت دارم مادر ولی افسوس که بهشت از زیر پا ها یم خالی شد!!!!! |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
v
پسرم گوش کن ، لیلی بامااست
آموختن دانشی که پسند یده نیست ، بی تردید علم وعملش هم سودی نخواهد داشت . فرزندم به خود مینگرم که خورد سالی وجوانی رابه سالخوردگی رسانیدم و درسرازیری زندگی قرار دارم . سستی وناتوانی را در وجودم احساس میکنم وزندگی یم برایت درس عبرتی است که درسربالایهای نفس گیر دنیاه هیچگاه از پروردگار خودم دورنبودم . پسرم همانگونه که تنم را ضعف وسستی فرا میگیرد اندیشه ام نیز سستی پذیر است از این رو پیش از آنکه عقل وخردم اسیر دسیسهای دنیاه گردد درتربیت توکوشیدم . اکنون سفارش من به تو این است ! فرزندان نیک تر ازخود تربیت کنی و به هرآنچه آفریدگار واجب شمرده ، اکتفا کن که نیکان وبزرگان وپدر ومادر وخانواده ات در آن راه گام نهاده اند. آنان باتمام زندگی ساده ای که داشته اند پرهیزکار ودارای اندیشه وخردبودند . همانگونه که می اندیشی ، بنگر که آیا خویشتندار و در انجام تکلیف و وظیفه خود ثابت قدم بوده ای ؟ فرزندم یقین کن که با تحصیل وتعلیم از هر شبهه خود را رها می سازی . به خدا نزدیک واز پروردگارت یاری بجو و برای کسب موفقیت واجتناب ازهر بدی وضلالت وگمراهی بخداوندمهربان پناه ببر . آنگاه مطمئن باش که دلت پاک وصاف گشته توصیه میکنم به دقت بیاندیش وبا تمرکز و استفاده از فکر نیک دل را از پلیدی ها برهان و مگذار تورا در ورطه هلاک و درسیاهچال تنگ وتارک فرواندازد . هرگز در دین وآئین کوتاهی مکن . مردباش و آزاده .
. زهرچه تعلق گیرد زیر چرخ فلک..
غلام حیدر هستیم و ولایت مدار...
غلامرضا
