عارفانه های یک دوست

من خیره به آئینه و ، آئینه به من باز

آهی کشیدم که چه شد ، ای سرتن ناز

ازعشق دل انگیزتو ، بهانه داشتم

آهسته به آئینه گفتم ، کودلبر تن ناز

برتن فشاندم عطر ، فراوان

برچشم کشیدم سرمه ی کرمان

باد آید وافشان کند ، زلف تورا جان

من خال لبت را ببینم ، بالای لبت جان

اوهست ومن ، عاشق وشیدا    

من مات شدم زینهمه ، افسونگریش باز

دیدم به تن گیتی ، سبزه قبایی

خندیدم وگفتم ، چه زیباه شده ای باز

دیدم همه حکمت ، درمردومک چشم

عکس رخ خویش ، به رخسارِ توزیبا

گیسوچوافشان بکند ، جان بگیرم

من پنجه به تار بنوازم ، تو به آواز

آئینه ی عشق بودی و ، غلام درحسرت

این قصه چه گویم ، نشکنی ای دل تن ناز  

غ..ر..آ