عارفانه های یک دوست

توعجب شوق غزلخوانی ،

به لبانم دادی ...

ازکجا این همه شوق آواز را ،

به زبانم راندی ...

ناخدایم ،

به خدای تونزدیکتر شدم ...

اینهمه معجزه را ،

ازکدام قبله نشانم دادی ...

اینهمه مستی ازباغ انگورکه بود ،

که به اعجازبه دشت وصحرا نشانم دادی

چه شررانگیزشد ،

این تن پوش جهان ...

اینهمه شورعشق را ،

تونشانم دادی ...

غ..ر..آ