عارفانه های یک دوست

بده آن دوات وقلم ، تا واژهارا بزک کنم

بکشم خط سیا وکاغذ سفید ، را بزک کنم

شب رابه سیا قلمم درانتظارصبح سحرکنم

برجان تشنه دفترشعرم خدا را ، رصد کنم

سرمست وعاشقانه میشود ازشب گذرکرد

بشکنم قفسها را باکوله باری از نور سفرکرد

بیرون آیم ازخود و ، مرد خدا شوم

بشکنم قفس و ، پنهان درنور خدا شوم

آزاد از دام نفس و ، ازقفسِ رها شود

به انتظارعف غلام ، شب را سحرکند!

غ..ر..آ

هنوزباورش سخته عزیزان

 که دیگه رفیقا مو نبینم

تحمل کنم آن همه خاطرات و

توالبوم عکس ها را وببینم

می فهمم که جاوید ، ماندن همیشه

 برام خیلی سخته که اینجا بشینم

یه وقتایی دوست دارم یک لحضه

توخوابم شما را ببینم

به آخررسیده صبوری رفیقان

من اینجا زخمی و تنها بمانم

یه دنیا درد وحسرت ، روقلبم

چقدرسخته این حقیقت ومیبینم

همان روزگاری که پائیزوسرما ست

توفصلی که شاید به آخررسید

چه سخته یه دنیا شکست و، تحمل

شهیدان ، غلام را شکسته ببیند

غ..ر..آ

دل به رویت بسته ام دنیا ، چقدرخسته ام

گرچه این روزم به روزها ی دگردلبسته ام

چشم زیبایت به رویم بسته ایی ، رخساره باز

دلفیربی میکنی ، با صد نیرنگ و نیاز

اینهمه نخوت و آشوب ، روا داشتی به ما

تو شماتت میکنی زین کارخود ، باز به ما

شب قدربود همه شب ، خفته و هشیارنشدیم

شب قدراست بیا ، شب بیداری که بیدارشویم

مست مِیخانه  شویم و زین. مِی ، گرفتارشویم

خمرِ این خانه خوریم و، دراین خانه بیمارشویم

این مهم نیست غلام ، کشتی دل غرقه کدامین کل است

این مهم را به فهمی که علی ازسرشت کدامین گل است

غ..ر..آ