.. باور کن ..
مرا برون فکندی ،
زباغ چرا؟ ...
اگرچه به دست خویش ،
کاشتی تو مرا ...
به عشق روی تو ،
ریشه کردم و ...
به چشم بستِه نه ؟ ،
به عشق باورکن مرا ...
به قهر نمی روم گر چه ،
به تن ندارم ردا ...
فرصتی ده که پائیز ،
شده مرا ؟...
به لطف بهارت ،
جان میگیرم ...
در زمستان !،
تو باورکن مرا ...
غ..ر..آ
خط رِاَس عشق
درآسمان خاطره من ،
ازهرسوخطی می کشند ...
بس نشستم وگفتم: ،
ازحدیث عشق ...
درسینه ی فلک ،
خط راٌس عشق میکشند ...
سحراز راه رسید و ،
خوشه پروین برچید ...
خورشید برآمد و ،
عشق به رُخ کشید ...
غ..ر..آ
جدایی
شتافتم در طلبت ،
کوبه کو شهره شدم ...
دربه درجستم ونیافتم ترا ،
شهره شهرت شدم ...
تنگ شده دل ازجدایت ،
با این جدایی هم. همدم شدم ...
غ..ر..آ
شمم عطر
تو درخیال چشمم ،
خمرِ شراب شدی ...
زآن مِی چشم مست تو ،
دلبرناز شدی ...
صبح که طلوع میکند ،
باد صبا سحرگهان ...
شمیم عطر ترا ،
بسترخواب می کند ...
نظر به حال دل نما ،
که تب وتاب میکند ...
غ..ر..آ
گم شدام توی نگاهت ،
با دل ساده ام ...
بسته ام بارسفر.چه کردی ،
غریبه با دل ساده ام ...
دل سفرکرده به چشمانت ،
عاشقانه ...
وای ازاین دلِ ،
ساده دیوانه ام ...
غ..ر..آ
میشود مرهم زخمها ،
با نگاهی مهربان ...
گر. نداری نوشدارو ،
هی نزن زخم زبان ...
آدمک آدم شو! ،
تاهستی زین جهان ...
خاطرات کهنه را ،
هرروز مرورش کن ببین ؟ ...
طعم تلخ. شیرین شود ،
ای دوستان زین جهان ...
غ..ر..آ
نشستم بر درایوان خدایا ،
سپیده سرزد وبلبل نمی خواند ...
هوااَبریست وسیاه درگرفته آسمان را ،
چرا ناودان غزل باران نمی خواند ...
دلم گرفته است زین محفل یاران ،
سپید کردم موی وکسی دردم نمی داند ...
دریغا زین درد که جهان راگرفته ،
کسی درمسجد وکلیسا غزل نمی خواند ...
رفیقان درمحفل جمعاً اما ! ،
کسی شوق غزل خواندن نمی داند ...
غ..ر..آ
نشستم برکوی یار ،
همی دانم شکر دارد ...
مرا رفتن ازاین سوبه آن سو ،
چه سودی جز.دردسر دارد ...
بشین نزدکسی ای دل ،
که از گلزارخبر دارد ...
گلستان بِه اما ! ،
گلستانی رو که یارنظردارد ...
چه نغزگفته ،
مولانا زین باب ،
دلانزد کسی بنشین ،
که اوازدل خبر دارد ...
غ..ر..آ
کی بینا شود چشمم ،
ازپیراهن او ...
درجانم به تنش هست ،
بوی پیراهن او ...
زندام بی اوهمین قدر ،
که نفس می کشم ...
نتوان گفت:زجدایی ،
عاشق شدام براو ...
غ..ر..آ
عطریاس
بوی افسونگرزلفت ،
باعطریاس ...
که فروریخت ،
به دامان افق ...
جلوه ات خاطره انگیزشد ،
هنگام سحر ...
وقتیکه می ریختی ،
به دامان افق ...
بوی جان پرورت ،
شوقی به دل انداخت ...
که پروازکند دل ،
به دامان افق ...
غ..ر..آ
