عارفانه های یک دوست

زما بگذرگلم جانم 

چراکردی تو افسونم ، کجا دانی که مجنونم ؟

پریشان خاطرت نیستم ،تونیک دانی که حیرونم

همین دانم که می دانی ، توراجویم به هرکویی

 تواز لفظِها آگاهی ، بفرمان تو ِمی نوشم

سخن برگو که من گوشم ، سخن پردازآگاهم

 چه بددیدی ، چه نیک دیدی زما بگذرگلم جانم

فراموشت نمی گردم ، حبیبا تو رحمانی !

چه سنگین است تنهایی به راه رفته آگاهیم

به خاک تیره می جویم ، در رحمت به جنت را

توچشمِ  (غلام) بگشای ، به نور ایزدی جانم