عارفانه های یک دوست

میان سینه ام امشب ، عجب بغضی سنگین است

بخواب آرام زیبایم ، سحر مشتاق دیداراست

 چه نیرنگی در آن باشد ، زفکرش نیزبیزام

نگربرتلخی ام مولا زکوفی ، وای  بیزارم  

دلت دل تنگ محراب است و ازاین عشق آگاهم

فدای ذکر لبهایت ، که آن را خوب می دانم

دلت،دلتنگ قرآن شد وبازآن آیه را خواندی

تو، فیها خلقنا کم وفیها نعید کم . خواندی

فدای پاکیت کردم ، گل زیبا وبی خارم