عارفانه های یک دوست

هوای گریه دارم ، من ازقفس گریختم

کجاروم بجزتو ، که گلشنی ندارم

چودیده برگشودم ، به راه رفته ام باز

کسی نبست به رویم ، بجزخودم در ، باز

چودل به اوبستم ، رها بر ، موج و تخته

من هرچه ازاو دور ، نزدیک به سینه ام بود

کی ترکنم گلو را ، ای آشنا به یادت

لعل لبت باده چشم توچون ، سبو بود

بگوبه پاسخی که ، غلام زتو میجوید

چوکاهداین مستی ، من ازکِه بازبگویم

درآسمان ابری ، ستاره ها خفتن ؟

من ازقفس گریختم ، تا کِه تو راجویم

غ..ر..آ