عارفانه های یک دوست

.. باور کن ..

مرا برون فکندی ،

زباغ چرا؟ ...

اگرچه به دست خویش ،

کاشتی تو مرا ...

به عشق روی تو ،

ریشه کردم و ...

به چشم بستِه نه ؟ ،

به عشق باورکن مرا ...

به قهر نمی روم گر چه ،

به تن ندارم  ردا ...

فرصتی ده که پائیز ،

شده مرا ؟...

به لطف بهارت ،

جان میگیرم ...

در زمستان !،

تو باورکن مرا ...

غ..ر..آ