عارفانه های یک دوست

بگشای بال وتو ازمن بگذر 

چند روزی است که همسایه مایی؟

گرچه سخت است غریبانه نشستند لب بام،

میل ماندن ندارد ، پر پرواز نیست ،

رنگ شب مثل همیشه ، سرد وغریب

من وتو، اسیرتکرار سکوت شب ایم

یاد من باش ، به سکوت تنهایی شب

من وتو سرنوشت مان یکی است.

پر وبال بگشا رها شیم توی دشت ،

که نباشیم اسیر شب و تکراروسکوت

سایه افکندی سرم ، سبکترازسایه ی شب

سایه ات سایه شکست وآن سکوت هم برفت،

وتو لبریز ، اندیشه یک رویای قشنگ

که نماند نشانی ازیاَس و نومیدی

سختی درد ، جدایی من وتو ،

آه ! ازهمان روزی که نشستی لب بام