عارفانه های یک دوست

 (آشوب)

تورا با گریه میخوانم ، توهم برمن همی خندی !

براین حالیکه من دارم ، چرا رخساره می بندی؟

همی بگذار در قلبم ، توهم آغوش من باشی

که تا پایان این مقصد ، تمام باورم باشی .

تومی دانی کنارت باز ، چه حالی دارد این مستی

خودم را وقف توکردم ، تو هم لیلای من ، مستی ؟

نمی دانی چه آشوبم ، اگر بامن نباشی تو!

درون ریشه و فکرم ، همه اشعارم هستی تو

عجب احساس خوبی من ، زتومی گیرم ای جانم

تمام لحضه ها یم را، نفس ، من ازتومیگرم

تمام عشق ورویا را(غلام)از یاد تو دارد

تمام عشق ومستی را ، زاین میخانه می خواند .

غ.ر.آ