درتبت میسوزم و ،
شعله دارم میکشم ...
ذره ذره آب میشم و ،
هرشب آه میکشم ...
نیستم اهل ناله ،
اما جان من است ! ...
میرسدهردم به لب ،
نام تو وآه میکشم ...
چشم زدم خود را ،
ازآنچه آوردم بدست ...
آه مکن لامذهبم پیش خلق ،
خجالت میکشم ...
بارها جان کندم و ،
اما دل دست برنداشت ...
مطلب وخوب می گرفت او ،
من دربوم دل نقشش میکشم ..
غ..ر..آ
آنکه رسوا خواست مرا ،
پیش خلق تنها توای ...
با دم گرم مسیحایت ،
جان میدهی هردم مرا ...
شمع بزم عاشقان ،
یکرنگ وبیرنگ توای ...
محفل ما را تونوری ،
هیچ چراغی جزتونیست مرا ...
کاخ مرمرگون ندارم ،
شب شکاف چلچراغم توای ...
مست فتادام پیش پایت ،
وحشت از هشیاری فرداست مرا ...
غ..ر..آ
توازتباربوسه ای ،
که اینچنین زیبا شدی ...
ای مهربانترین نگاه ،
خورشید گرم ما شدی ...
تویک بغل بابونه ای !،
آرامش روحم شدی ! ...
رفت ازدلم پریشانی ،
تسکین زخمهایم شدی ...
زیباترین واژه برای ،
شعرهای عشاق شدی ...
تو درشعرهای مستی ام ،
شهره آفاق شدی ...
با آن مسیحا دم بیا ،
برقلب بیمار غلام ...
آری توازسوئ خدا ،
تسکین دردهایم شدی ...
غ..ر..آ
سودای توگشتم و ،
نبُرد خواب مرا شب ...
ازغنچه برون ا ،
که بلبل انتظارش بسرآمد ...
بکشای نقاب که سهره ،
تا سحرپا بپا آمد ...
گفتی :به صبا !،
که شکیبا می آیم ...
این مژده کجا دادی ،
که بی توجان به لب آمد ...
دیدارتو وعده میدهد ،
دیده مرا ...
جانم به لب آمد و ،
بینایی توبه دیده نیامد ...
غ..ر..آ
