عارفانه های یک دوست

دراین جهان نجسته ام ، کسی بغیرتو

چگونه برگزینمش ، کسی بجای تو

دراین جهان درحیرتم ، هم غم ومسرورمنی

آوردام پناه به تو ، چون همه هستی منی

زخویش بی خبر و ، به باد وطوفان رها

ببین که گشته ام ، اسیرجذبه های تو !

نه بگسلم ز تو دگروفامگرگسستنی است

مگرکه عهدعاشقان ، شکستنی است ؟

چوشب شود سرخوشم ، بخواب ببینمت

به شاخه ی ارغوان ، غنچه ی مست بچینمت

عجب شعله می کشد ، کبود دیدکان تو

همچوبه شوق رود ، غلام به غم سرای تو

غ..ر..آ

درد عشقت که مرا ،

سوخت وآه !

یادگاری بجا مانده ،

دریغ

خیره ماندم به ره ،

تو میدانی کیست ؟

نامه ای هست که شادم کند ،

اما دریغ

چه خطائی کردام ،

که فتادم به زمین

رشته ی الفت یاران ،

زمن بگسست

در دلش بود اگرجائی مرا ،

خوش بودم

اوچنان رفت که دیده ،

زدیدارم بست

هرکجا میروم بازدلم هست ،

پی شان

خیره ماند چشم ترم ،

بردرمنزلشان

گرچه درحسرت عشق ،

یاد عشاق کردم

بردل پرشررم یاد آمد ،

خاطرشان

گفتم ازدیده دور وازسینه ،

دورش سازم

کی رود ازیاد ،

آنهمه خاطرشان

مرگ باید که غلام را ،

دریابد

گرنه این دردعشق ،

نرود ازیادم

غ..ر..آ

من خیره به آئینه و ، آئینه به من باز

آهی کشیدم که چه شد ، ای سرتن ناز

ازعشق دل انگیزتو ، بهانه داشتم

آهسته به آئینه گفتم ، کودلبر تن ناز

برتن فشاندم عطر ، فراوان

برچشم کشیدم سرمه ی کرمان

باد آید وافشان کند ، زلف تورا جان

من خال لبت را ببینم ، بالای لبت جان

اوهست ومن ، عاشق وشیدا    

من مات شدم زینهمه ، افسونگریش باز

دیدم به تن گیتی ، سبزه قبایی

خندیدم وگفتم ، چه زیباه شده ای باز

دیدم همه حکمت ، درمردومک چشم

عکس رخ خویش ، به رخسارِ توزیبا

گیسوچوافشان بکند ، جان بگیرم

من پنجه به تار بنوازم ، تو به آواز

آئینه ی عشق بودی و ، غلام درحسرت

این قصه چه گویم ، نشکنی ای دل تن ناز  

غ..ر..آ

میشه وشمرد نفسهات و

چه جوری ، نزدیک بشم

چشام باخت دنیا شو

وقتی که نزدیک شدم

وقتی که عطر ، توپیچید

من یکی دیوانه شدم

انگارکسی میگفت بمن

بمون توحس و برنکرد

یه جور مهمه بودنت

که عشقت با توسرمیکرد

جور مینازه این بهار

 شعبان دل وبهاری کرد

ببین غلام دُر نجف

بهار را ، بهاری کرد

غ..ر..آ

شراربه جانم ریزو ، ساقی من باش

که ازرنگ عقیق ، لبان تو مستم

چنان خواندی مرا زجام لبانت ، به عشق

که من ازهمه خاکیان ، زعشقت مستم

بیا بنشین وخلوت مرا ، ماهتاب باش

که ز روی تو آفتاب هم ، خجل ماند

بیا که مرا قراری ، نیست

سپیده زد وخواب بچشم منتظرم نماند

بیا که سیرببینم ، قامت گل

گربیایی شکوفا شود ، غزلهایم

عافیتی نیست مرا به غیر، بپذیر

قرارندارم بیا ، که سرگشته ام

بیا نسیم گل افشان را ، بهاران کن

که دراین وادی کم گشته ، غلام

غ..ر..آ

دیدم درآئینه و ، آه چه اندوهی

دلم گرفت و رفت ، هرسویی

فکراین بود که داشتیم پرو بال

پربستم و آئینه گرفت ، زماحال

عمری بسرکرده بودم ، افسوس

بالا نپریدم و زدلدار ، چه احوال

برفی شده بود سرم ، آئینه گفت

دستی بسرت بکش ، گذاشت سال

کشتم درون کودکی هایم ، هرسوی

مات ماندم درآئینه و ، موکشته سفید

گذرعمربه جوی دیدم و ، باریک غلام

نه بترسیم نه بلرزیم ازاین بام ، سفید

کودکی گفت که در ده ، بالا ده ما

میدهد پند همه را آنکه موکرد سفید

غ..ر..آ

امشب سردیوانگی باز پرکشیدم

برذلف تو با نسیم ، شانه کشیدم

چشم دوختم ، به حوض کاشی

من نقش تو را به فیروزه کشیدم

یک لحضه کشید باد ، شانه ذلفت

من عطرتورا به حس دل می چشیدم

الفاز تو را ، به لحجهایی

برکوزه ومشک سقا ، نقش کشیدم

چون ذلف رهایت به رویا ، نگریستم

آمد سحر و باز هوسم ، سربریدم

عهدی که غلام بست ، ازسرپیمان

ازعهد ولایتت ، دل نبریدم

غ..ر..آ          

مستِ مستم ، جام ومی درکارنبود

مستی ام مستئ ، دیگر بود

مستِ معشوق ، مستِ دوست

مستِ آنم که ، عالم مستِ اوست

من به تو امشب ، عاشق ترم

سیر تو میکنم  و ، بهترم

باده ی داد ساقی ام ، شرارانگیزشدم

مستِ اوکشتم و ، مدهوش شدم

گرتودانی مستی ما زچیست

مستی ما شیشئ ، انگورنیست

بگسل ازجهل بند و ، عشق آغازکن

آن قفس را بشکن وخود ، ازاد کن

روشنی بخشید مبعث یار ، یارمرا

زآن همه جهل ، هوشیار وبیدار مرا

غرق کن نفس خود را ، پای عشق

محوکن ان خطاها درخود ، ای غلام

 غ..ر..آ

دیدم درآئینه و ، آه چه اندوهی

دلم گرفت و رفت ، هرسویی

فکراین بود ، که داشتم پر وبالی

نپریدم وگرفت ، آئینه زما حالی

عمری که به صد ، رنگ پائیزرفت

چون خاروخسی ، بود ورفت 

برفی شده بود سرم ، آئینه گفت

برسرنشسته ، برف سفید

می جستم درون کودکی یم هرسوی

مات ماندیم درآئینه و ، موکشته سفید

گذرعمربه جوی دید ، غلام باریک

نه حرا سیم ازاین ، غول سفید

غ..ر..آ