دل من پیش توبود و ،
تونگات جای دیگه
چشم من پی توبود و ،
عشوه هات جای دیگه
دلم واسیر کردی ،
مگه توخبرنداری
کی بجزمن اسیره ،
که تواشتباه کردی
پیش میادگاهی وقتها ،
راه واشتباه رفتن
دستم وبگیرعزیزم ،
این وعاشق ها گفتن
نگوبرگشتن خیاله ،
یا که توبهِ هم محاله
توباآن نگاه وعشوه ،
به غلام نگو محاله
غ..ر..آ
نباشی دل بدون .
عشقت اسیره
جوانی رفت ،
که باعشقت بمیره
نباشی کنارم دل و ،
چشم بیقراره
هوای دل ابری وچشمم ،
باران میباره
بدون خاطراتت ،
غصه دارم
نباشی بی تودل ،
تنها میمیره
چه کردی بی توهیچ ،
سرش نمیشه
نزن زیرقولت ،
که دل راضی نمیشه
به یادچشمت ،
چشم خواب نداره
که بی توهوای دل ،
آفتاب نداره
بیاسربزارم شبی روی ،
شانه هایت
که سرازروی شانه ات ،
برندارم
شبی میشه غلام ،
با توآرام بگیره ؟
بخوابم ازیاد برم ،
روزگارم
غ..ر..آ
در میان شبِ ،
تار وکبود
دل سکوت بشکست و ،
پرده راز گشود
یک پیاله می ،
ازآن میخانه زد
مستی اش درشیشه ،
انگورنبود
زآن همه دردها که می لغزید ،
درسینه اش
درنفسهایش بجزعشقت ،
هیچ نبود
غم فرومی ریخت و ،
فکرش شاخه ی زیتون صلح
بیصدا فریادش ،
درتو بود
خانه دل ،
خانه زاد عشق تو
درهوای عشقت ،
غلام مستانه بود
غ..ر..آ
کنارت هستم آرامم ،
چه حالی دارم باعشقم
چشمای بی قرار ودل ،
باتوخوشحاله عشقم
عجب میفهمی تو ،
ازاین دل عاشق
کدام شب است که بی تو ،
بخواب ساده ای باشم
تومثل لبخند شادی ومن ،
پروانه گردشمع باشم
توآغوش بازکن ونگزار ،
که دلگیرت باشم
چقدر دلتنکتم گاهی ،
مثل فرهاد باشم
مثل اشگ چشمانت ،
اسیرشانه هات باشم
نمی توانه کسی جزتو ،
مرادرگیرکند هرشب
که هم درکت کند جانا ،
غلامِ. عشقت باشم
غ..ر..آ
مراافسون چشمانت ز ره ،
برده است. این دل
توخوب دانی ومیدانی ،
مگرسنک است دل
لبانت باده ای دارد که میخانه ،
درش تخته
اگربیهودمیگفتم:گریزپا ،
می شد این دل
ازاین ترسم که برگوید ،
میان جمع خاموش
فدای لحظه هایکه ،
رویایست این دل
ازاین ساغرکه میِ دارد ،
لبت پرترزپیمانه
چنان مستم کن ای ساقی ،
که ره گم کرد دل خانه
عجب افسون چشمانش ،
غلام را کرد دیوانه
سراپا درد وانده است ،
نباشد عشق درخانه
غ..ر..آ
سحرگاهان دلم ،
دامن کشان رفت
نه ره گم کرده بود ،
آوازخوان رفت
بسوی آسمان باعشق و،
صد راز
مثال مرغ عاشق ،
نغمه خوان رفت
طنین بانگ دل پرشور ،
ازهر روز
که آهنگ ره کرد و ،
بی فتنه می رفت
نگاهش در دوچشم ،
فتانه ایی بود
به پیشش طاهر و ،
مستانه می رفت
چوخورشید برغلام ،
ریخت آفتاب
که مهتاب بوسه برخورشید ،
داد و رفت
غ..ر..آ
