عارفانه های یک دوست

 (پرده ازشب بگیر)

پرده چون ازشب بگیری ، دل هویدا میشود

هسته را چون دل شکافی ، به!چه غوغا میشود

درحریم دل تزایاری بود ، آن رانگر

برجبینش آن بشو ، انوارپیدامیشود

درمصاف زندگی دل رازبون ، کس من کن

صبح روشن باخدا ، عشق مداوا میشود

درصباح ازخارگل ، ترک گلستان میکنی؟

روی گل قدری نگر ، مرهم مهیا میشود

نای دل را.هان مسوزان باطروت زنداست

قطره اشکی روی نی ، دنیا مصفا میشود

پرتوی نورخدا تابد زذل محوش مکن

عشق دربان غلام ، مست خدایا میشود

غ..ر..آ

 (و زفروغ مهرخورشید)

چون فروغ آفتاب ، زلف توآمد یاد مرا

از پس پرده شب روی سیمین فام ، هنگام صبح

گریهُ مستانه حالی داشت ، با هرنفس درخلوتش

بوی مشک و انبری داشت بوی بهشت ، هنگام صبح

تاکجا بی طاقتی ای نفسِ کوته بین بگو ؟

می دوید هرسو چشم حریس ، هنگام صبح

خواب را بدرود گفتم :، چون مرغ شب

بازازنغمه های عشق نیاسایدم ، تابه صبح

فام سیمین پیش رخسارت ، کمرخم کرد است

وای زبی هنگامه لبخند ، تلخ شود عیش تابه صبح

درشب تنهایی می گذشت عمرکوتا ، (غلام )

وز فروغ مهر خورشید ، درفام سیمین صبح

غ..ر..آ..

  گله تاکی بکنم

گله تا کی بکنم سرنزدی بیت دلم

وعده کردم که نگویم به کسی رازدلم

قول دادم که غزل  قافیه برهم نزند

زل به چشمان غزلخوان وپریشان نزند

مطمئن باش توهم ، نشود حاصل  عشق

تو شدی نزد رقیبان همه سرباز دلم

این چه رسمیست که  عمربخورم حسرت می

تو بشو ساقی و جامی بده ای نازدلم

من غلامم و غزلهای تودر جان من است

  دفترعاشقی ام درپی کشف  قلم است

غ..ر..آ