عارفانه های یک دوست

که لیلی رحمتی دارد

دلم را هدیه دادم من و پس هرگز نمیگیرم

کسی که چیزی می بخشه پسش هرگز نمیگیرد

مشین بر سرایی که، کابوس دارد و افسوس

که لیلی عاشق میشه ولی مجنون نمیشه او

بیا همراه لیلی شو دلت را پس نگیر از او

که لیلی رحمتی دارد و رحمان و رحیم است او

 گفتی ای یار عشق

من به خال لب ای دوست کرفتار شدم

چشم بیمار تورا دیدم و بیمار شدم

فارغ از خود شدم شهره بازار شدم

تو چشم سیاه یار دیدی وبیمار شدی

ای خوش بحالت که شهره بازار شدی

ما یار تو گشتیم و هشیار شدیم

پیغام یار دادی و بیمار شدیم

تو به

جسم آلود من و طواف یار

چشم بیمار من و دیدن یار

کی توان حس کند لیلی را

جسم  آلوده  در  این  بازار

چه متاهی است بجز توبه در این بازار

که ود هفت بار طوف کنی بنای چهار شانه یار

انتظار میکشم تا قامت رعنا ببینم

آن کمان ابرو وآن زیبا گل دنیا ببینم

آخر ای دل کی جمال یوسف زهرا ببینم

باد جارو میکشد .ابر اب باشی

چند منزل ماند تا آن صاحب دوران ببینم

(با تشگر وسپاس از دوستان که با نظرات خودشان اینجانب را یاری میکنند)

غلامرضارمضانی آقداش ل.م.(ص)27