عارفانه های یک دوست

قلم بردست بردم تا نویسم ؛

هجوم واژه ها را ...

نه تسکین میدهد اصطراب را ،

نه دارو میشود حالم را ...

پرِپرواز میگیرد تا افکارم ،

سرریزمیکند افکارم را ...

همش باخنده پوشاندم ،

همه زخم زبانها را ...

عذاب ودل شکستن بود ،

ازاین تقدیر سهم من ...

که دراطرافم دیدم ،

لاپوشی کردن حقم را ...

هجوم واژه ها دست بردار! ،

مکن مجنون افکارم را ...

غ..ر..آ

تمام شد جوانی ،

در صف وعمر وانتظار ...

پناه بردیم درشب و ،

سحررا انتظار ...

به نورباید پناه برد ،

از دلتنگی روزگار ...

غ..ر..آ