شب شد و عشق باز ،
طغیان کرد
دیدام درانتطارو ،
خواب را زارکرد
برتنم میزد تبی شلاق ،
چشم را هوشیارکرد
آسمان پرز پولک بود و ،
ماه صورتش پنهان کرد
دیدام همچون دیوارچین ،
بسته بود مرزها را دگر
دیده بستم به خواب ،
تا بیاید رویا. دگر
انتظارکهنه کی آید. به پایان ،
عاشقان
تابه کی باید ببارد ،
چشم غلام
نیمه پنهان جانم ،
پنهان چرا ؟
شب به پایان آمد پولکی دامن ،
پنهان چرا ؟
غ..ر..آ
افسرده و زارنمیروم ،
ازشهرشما
شورید دلی مانده ،
پیش شما
مکن دل زنده بگور ،
مگر درشهرشما رسم است
آمدم وصل کنم دل ،
درشهرما. یاد وصل رسم است
گرچه میرقصد اشک ،
نگیززمن چشمه ی عشق است
شایدآن غنچه ی شاد که بدست آمد ،
هنرافسونگری عشق است
نرسد به لبم یا که لبم بازنشود ،
شعله ی آه لبم ازعشق است
میروم نه بدین سان که دورت سازم ،
بادلی شادغلام میرود از حرمت
چندخنده پلمپ کردم پنچره فولاد ،
بازهم دلم گره خورد پنچره فولاد. حرمت
غ..ر..آ
آمد به سراغم باز ،
ریزد به تنم آتش
بی مطرب ومِی? آمد ،
ریخت برتنم آتش
با آن طرب نازش ،
بتخانه زدم آتش
ای ماه ! توشاهد باش ،
ازفتنه چشمش. میخانه بهم ریخته
تنها دراین عالم ،
درمن طرب ریخته
ازگرمی لبان لاله رنگش ،
شعروغزلم بهم ریخته
اُفتد اگربه چنگ گیسو ،
با مستی او غلام بهم ریخته
غ..ر..آ
رفت او دامن کشان ،
گویا زلیخا میرود
میرود تنها چرا ؟ ،
این دل تنها میشود
آه نگندم دل ،
پریرو پریزاد میشود
اشکهایم قطره قطره ،
رود ودریا میشود
چون نسیم آرد.عطر دمد ،
این دل احیا میشود
بنگرآن لحظ را ،
مستی بلبل دوچندان میشود
هرپیامی میرسد ازسوی تو ،
تعبیر رویا میشود
دلبری درشا?ن توست ،
اما غلام. بی توتنها میشود
غ..ر..آ
نمیخوانم خم اَبرورا ،
به هرگیسوتو را دیدم
به هرکوی گذارکردم ،
همان اَبروکمان دیدم
تو بر اَبرو بند داری ،
زحال ما خبرداری
به هرکوهسارتو را دیدم ،
به طنازی
چراپنهان کنم آخر؟ ،
به هرکویی تو آنجایی
سخنهای لبت را ،
درنگاه گل میخوانند
هزاران لحجه را دیدم ،
تورامستانه میخوانند
پرروی پریزادم که پنهانی ،
به بسم الله هویدائی
حجاب پرداز. شبهایم ،
غلام داند تودر زلفت هویدائی
غ..ر..آ
ر
زیبا مرا چرا نفهمیدی ،
تنها دلیل ماندم بودی
این بلبل دل که غزل خوان شد ،
تنها دلیل خواندم بودی
تقصیرنداری که دیوانه شد یک شهر ،
برایت
دوچشمم دید چشمت ،
غزل خوان شد برایت
توازمرزی عبورکردی ،
که درچشمم ظهورکردی
حدود وحد مرزی نیست ،
که توزیبا ظهورکردی ؟
دلیل ماندم با تو ،
همان آوازات باشد
که چشمان توهم روزی ،
چراغ دلم باشد
گذرازدل مکن جانا ،
غلام شبهای تار دارد
که چشمانم زچشم تو ،
سهم دارد
دلم مجنون و دیوانه شدن را ،
بلد شد
چون مست شد دل ،
ره میخانه رفتن را بلد شد
غ..ر..آ
خوب دانم که زیادش ،
نروم
یاد آن باده کنم ،
یا زفراق گریه کنم
برق عشقی که ازآن ،
روزنه تافت به دلم
شوخ چشمی آن شب ،
زیادم نبرم
منکه بوئیدام ،
عطرنفس هایش را
هرگزعصیانگری دل ،
زیادم نبرم
خوب دانی که جزاین نیست ،
غلام هرگز
هرگز. آنهمه مستی ،
ز یادم برود
شب یلدا ز ره آمد،
که غزلهای توراگوش کنم
باده از دست تو گیرم ،
تا ثُریا میرود
غ..ر..آ
ای زمستان ،
افسونگریهایت کو
من سراپا ،
محوه توگشتم
آن سپیدی رُخ ،
زیبایت کو
ازخویش رفته ام ،
درجنون
فریادهای شعر ،
آمدنت کو
همچوماری تبدار ،
میخزد ابرخزان
آنهمه خروش و ،
طغیانت کو
می نهم ،
درون رویاهایم
گلپونه های ،
زیرپا یت کو
دشت بی تابی میکند ،
برای تو
عطرسرگردان ،
نفسهایت کو
دانی غلام ،
چه میگوید ؟
ردپای کبوتر ،
روی برفهایت کو
غ..ر..آ
