عارفانه های یک دوست

بازهم شبی مجاور طوس شدم

تا بازشود. باز ، گره هایم

با زبانی به سلیمان سلامی گفتم

رو سیاه ، به پابوس شما آمدام

گرچه بد بودم و ، چه خوب

ننوشتند جایی نیایم ، به حرم

چشمم افتاد به پنچره فولاد وگره ها

به سخن آمدم و ، گفتم  گلم

چند نفرهم سلامی داشتند ، رسانم به شما

می کشاند قافله ما راهم ، سوی رضا ؟

میکشاند پاهایم سوی ضریح

رگه بغضم ترگید و ، به اسم گفتم

چه خبری هست حرم ، خوشبوشد است ؟

این رواق های حرم ، همه خوشبوشد است

آن طرف پنچره فولاد ، غوغا شد است

بازهم صلوات با گره ها ، بازشد است

این غلام گریه کنان ذکر رضا میگیرد

رشته های فلجش ، باز شفا میگیرد

ضامن آهوبگومن کجا برگردم

پیشتان آمدم تا که شفا گردم

کاش میشد وقت رفتن توکنارم باشی

مرد سلمانی نیم  یار، تو یارم باشی

غ..ر..آ

کجای آسمانی ، که پیدایت نکردم

زمین وآسمان جستم و، پیدایت نکردم

کجا هستی ، کدامین نقطه ازتور

تو را می جویم اندر قله دور

تو عشقی ، در نایابی ، عقیقی

که می بینم تو را در آئینه نور

بگو کدام  ستاره پنهانی

همسفرِ، بهاری یا زمستانی

ماه نقرای ، تو خبرداری !

ستاره می بارد ازآسمان روزی

و زمین  پرُمیشه ازگل اطلسی

وارث باغ فدک ، ازرا می رسی

قصه ی دوری ولی حقیقتی

توخود ، خود کرامتی

همه ی ماه هاوسالها چشم برام

ده کرامت وغلام میگه ، تورامیخوام

غ..ر..آ

بیا تنگ غروب لیلی ، سرکوه بلند باشیم

به هرجای توباشی یار، ما ازهم نمی پاشیم

به هرصبحی سلامی و، به هرگل گلامی

به عشقت زندام جانا ، بیا سروبلند باشیم

به مهرت مهربانم من ، ازاین خوشترنمی باشد

توفرماندهی مارا ، ازاین بهتر نمی باشد

گلام لعل لبهایت مرا مست شرابی کرد

این بهترخُم خمر، دراین دنیا نمی باشد

غلام درجمع غلامانت سیه روتراست جانا

بیا صاحب ، صاحبی جزتو یارنمی باشد

جهانهم صاحبی دارد به اسم الله قسم جانا

بیا این خلق را ، که جزتو صاحب نمی باشد

غ..ر..آ

غم اسیرگشته چرا در دلم

چشم بیمار، مرا آزورد است

من در رویا ، که را کم کردام

این چنین فال وحالم بسته است

گرچه یارش بودم و ، درد سر

حس دلتنگی هایم ، بیشتر است

اولین باری که خورشید کردغروب

درخیالم روز وشب غصه سرمیکند

بعدازآن فصل بهارعاشقی

سردی عشق را که باورمیکند ؟

قصه تقدیراست ، یا دلبری ؟

حس من عشق را باورمیکند

دست تقدیرازحکمتش دیدم بسی

کی دروغ عشق ، باورمیکند

این جفا وبی وفای را فقط

کافربی دین باور می کند

عهد شکستم  بارها اما ولی !

توبه بشکست ام را ، باورمیکند

عشق را عمریست این غلام

روز وشب درخیالش سرمیکند

غ..ر..آ

شب ازنیمه گذاشت وخواب ندارم

بدون خندهایت ، گل تاب ندارم

درون خواب وریایم ، شیرین ترازخواب   

به قهربا ما شدی و  خواب ندارم

من این باورندارم دورم ازعشق

کنارم هستی و  می تابد این عشق

چه بی تاب است این کودک بالغ امشب

به عطرپیراهنی ، می خوابد امشب

به دستای که دوراز دامنت نیست

به غیرازتو غلام را باوری نیست

شب ازنیمه گذاشت و خواب ندارم

بدون خندهایت  تاب ندارم

غ..ر..آ