عارفانه های یک دوست

(سرمایه ی عمر)

میگذشتم ازآن گوچه که دل

از پس پنچره ای صدایی شنید

کاش مهتاب نمی کرد نگاه پنچره را

ونمی کرد نجوا روح مرا

کاش گوشم نمی شد ، آینه دل

ونمی لرزید چون برگ خزان

کاش نمی افروخت پیکرم رابه گنه

گل انده نمیچید حاصل مرا

کاش ازسرسبزی حیات دلم

همه سرمایه ی عمرنمی دزدید ، صدا