عارفانه های یک دوست

(مثل باد )

درشب تردید ومن وسکوت نگاه

میرود روی خاکریز تا کجا !

می رسد ناگه ، موج بلندانفجار

من کجا ، خاک کجا واندیشه ام

موج برد مرا درخود به خواب

پرتوی آئینه اش درهم ریخت

دورمانده بود ازهیاهوی خاکریز

نقش بسته بود درذهن من یاحسین

پرتویی ازسبزارسبزبی قرار

مثل باد می بردند مرا بامرکبی

ردپای یاران به ره نقش بسته بود

غم اندوهی ، نقش درشط فُراد

چشم من در آب خیره مانده بود

یادگاری ازولفجرو ، ولفجرها

تاکه هستیم وهست می ماندیادگار

غ..ر..آ..