عارفانه های یک دوست

         الا بذکر الله تطمئن القلوب 

هرشب برآستان جلال او امید به خواستن به غیراونیست ،

آه ای خداچگونه به دیدگان من روشنی دادی ، عاصی شدم ازمنجلاب هوسهای مایه گناه ،

 راضی مشو که شوق گناه ونفس پرستی درمن نهادینه شود،ازتنگنای روزنه ی امید بانگ پرازنیازمرابشنو، ای قادربی همتا ، شرمنده کتاب آسمانیت شدم که درِتوبه ورحمت رانشانم داد ،

وشرمنده ازاینکه صوت قراعت الرحمان را برای مردگان ازمناره مسجد پخش می کنند ،

ای خدایی که دست توانایت ، عالم هستی رامعماری کرده . شرمنده از اینکه زینت بخش دلهارادرقابی

زینت منزلها کردیم ای قادربی همتا ، هرشب و روزبه یاد توآرام میگیرد ،

قلب بیمار(غلام) یاری ده ، که صفای سرشت تصویرنقش فریب دنیارا به جفاکاری نَفس نخورد،

وتنها توقادری که بر روح من صفایی ببخشایی ، ونیک گفتی: به ریسمان من چنگ بزنیدومتفرق نشوید،

وینک دستهایم به شوق بخشایش به سویت بلند است وقلبم بانام توآرمش میگرد( الابذکرالله تطمٌئن القلوب)

غ..ر..آ