عارفانه های یک دوست

 (و زفروغ مهرخورشید)

چون فروغ آفتاب ، زلف توآمد یاد مرا

از پس پرده شب روی سیمین فام ، هنگام صبح

گریهُ مستانه حالی داشت ، با هرنفس درخلوتش

بوی مشک و انبری داشت بوی بهشت ، هنگام صبح

تاکجا بی طاقتی ای نفسِ کوته بین بگو ؟

می دوید هرسو چشم حریس ، هنگام صبح

خواب را بدرود گفتم :، چون مرغ شب

بازازنغمه های عشق نیاسایدم ، تابه صبح

فام سیمین پیش رخسارت ، کمرخم کرد است

وای زبی هنگامه لبخند ، تلخ شود عیش تابه صبح

درشب تنهایی می گذشت عمرکوتا ، (غلام )

وز فروغ مهر خورشید ، درفام سیمین صبح

غ..ر..آ..