عارفانه های یک دوست

آواری آن شوکت پنهان تو ، کشتم

زین گریه پنهان زچشمت ، بیمارتوکشتم

 عطرتورا گرفتم  ، زین شبها رهایش نمیکنم

باغ گل شکفت و ، من باغبان رهایش نمیکنم

خوگرفتم هرشب ، میان پیچش گیسوانت

تا بسازم غربت تنهایم را ، رهایش نمیکنم 

گونه ام چترباران شدواشکم موج بی اختیار

 سپاردم زورقم  را ، به دریا  بی اختیار

تودریایی وناخدایم توی زدیروز امروزو، فردایم توی

همه روزگاراگرخسته ام ، خدای ناخدای دریایم توی

عمریست که درحسرت یک لحضه نگاهت آرام بگیرم

آن لحضه که ازعطر توپرشم ، جان بگیرم

زیبای چشمان تو کی ، نظر کند .غلام را

عطریست که در تونهان است ، همه ما را

غ..ر..آ