عارفانه های یک دوست

غم اسیرگشته چرا در دلم

چشم بیمار، مرا آزورد است

من در رویا ، که را کم کردام

این چنین فال وحالم بسته است

گرچه یارش بودم و ، درد سر

حس دلتنگی هایم ، بیشتر است

اولین باری که خورشید کردغروب

درخیالم روز وشب غصه سرمیکند

بعدازآن فصل بهارعاشقی

سردی عشق را که باورمیکند ؟

قصه تقدیراست ، یا دلبری ؟

حس من عشق را باورمیکند

دست تقدیرازحکمتش دیدم بسی

کی دروغ عشق ، باورمیکند

این جفا وبی وفای را فقط

کافربی دین باور می کند

عهد شکستم  بارها اما ولی !

توبه بشکست ام را ، باورمیکند

عشق را عمریست این غلام

روز وشب درخیالش سرمیکند

غ..ر..آ