عارفانه های یک دوست

بازهم شبی مجاور طوس شدم

تا بازشود. باز ، گره هایم

با زبانی به سلیمان سلامی گفتم

رو سیاه ، به پابوس شما آمدام

گرچه بد بودم و ، چه خوب

ننوشتند جایی نیایم ، به حرم

چشمم افتاد به پنچره فولاد وگره ها

به سخن آمدم و ، گفتم  گلم

چند نفرهم سلامی داشتند ، رسانم به شما

می کشاند قافله ما راهم ، سوی رضا ؟

میکشاند پاهایم سوی ضریح

رگه بغضم ترگید و ، به اسم گفتم

چه خبری هست حرم ، خوشبوشد است ؟

این رواق های حرم ، همه خوشبوشد است

آن طرف پنچره فولاد ، غوغا شد است

بازهم صلوات با گره ها ، بازشد است

این غلام گریه کنان ذکر رضا میگیرد

رشته های فلجش ، باز شفا میگیرد

ضامن آهوبگومن کجا برگردم

پیشتان آمدم تا که شفا گردم

کاش میشد وقت رفتن توکنارم باشی

مرد سلمانی نیم  یار، تو یارم باشی

غ..ر..آ