عارفانه های یک دوست

به نام خدای عاشقان قسم

که مرک درراه عشق زندگیست

اگرمرک تشنه ی خون رکهای ماست

نفس درقفس هم نامش زندگیست

مگر عمرتاریخ زخم بی مرحمی  یست ؟

حدیث ازغزلهای خون جاری یست

چراخفته اند عاشقان روزگار؟

مگرمرک تاوان عشقبازی است

به آتش کشید ، ابربخته را

گلستان می شود ، خاگسترت

زمین تشنه است ، باران بریز

که ویرانه ها یش آباد شود

زمستان بسی ، سرد وسیا ه

به تیر بارانش تنم آشنا است

زمستان و رویای خورشید دربهار

سرم در راه  وطن ، آشنا است

بگوید به آیندگان حال واحوال ما

که آسان نمودعشق حل مشگلها

تو ایرانی ، ای سرو بلند جهان

سپهربایگان شد تاریخ ایران ما

همه شیران ایران خورشید شدن

به کیتی غلام ، ایران را نوید شدن

غ..ر..آ