عارفانه های یک دوست

کویرم خشک وتنهایم خدایا

کویرهم صحبتش باد وسرما

کویررویای ، دریا نداره

کویر شبها یش ، پُرستاره

کویروتک درخت وبرکه ی خشک

که محکم کرد ریشه ، درخاک

ترک خورد تنش ازباد صحرا

نگودیوانه هست وما ند تنها

گذرگرکند چوپانی از را ه

بهش تکیه زند آرام ، گیره

صدای نغمه ی چوپان ونی وباد

گرفت خستگی را ازتنش خاک

دلش دریا شد و درخواب می دید

که چوپان رفته و، باران بارید

که او گفتا غلام ، کویرانگیزه داره

محاله تک درخت ، تنها بمیره

غ..ر..آ