عارفانه های یک دوست

نورآمد وآهسته به درختان بارید

زمین به سقوط برک  خندید     

یلدای شب ، دوربودم

بادآمد وبرتنم چرخید

بازکیاه مرموزهوس

درنگاه درختم روید...

باززیبائ بی پروایی

بازدلتنگی وبیمارئ وشیدائی

کوسخن دل یار، حوصله کن

بازهم درد ، شب تکراری

پنهان شد ماه و، راه دوتا...

غروب بی مده دریا زیبا نیست

این تنهایی نیزبگذرد غلام

توبگودل ، یارتوکیست ؟

غ..ر..آ