عارفانه های یک دوست

به به مهتاب زلف تو را ، به زیرشانه افکند

صدها ستاره رصد ، برتاره. شانه افکند

باغ ازشکوفه پرشد ونسیم شانه زد

به شوق دیدن ، گل بلبل لب به ترانه زد

چیدن گل نشان تولد غنجه است

که غنجه بازشود ، به هوای لب تو

به بوسه رشک بَردَ ، ستاره زما

لب گزیدن به شرم ، ازحیای تو

به یک نگاه تو چشم ، ستاره  باران شد

خوش آمدی ماهتاب ، که خانه ام گلشن شد

بیا کزآمدنت غلام ، جان میگیرد

تو ناخدا باشی دریا ، جان میگیرد

غ..ر..آ