عارفانه های یک دوست

مید مد بوی بهار ، ازجوانه ها

می لغزد یخ ازتن ، ساقه ها

این غزل آفرینان ، نشانم میدهند

برسر شاخه ها ، نگین سبزشان

سبزی جوانه ها و، صفای باغ

نغمه ی بلبلان را ، هست نشان

سکوت شگست وباغ ، غرق غزل

خروش صبحدم ونغمه و ، عطرگل

چکید بر لب باغبان ، نوای غزل

سرود. ازشوق ، ترانه وغزل

خروش اهل ادب وبزم شاعرانه شد

خدای راشکرکه وجد وحال ، عاشقانه شد

بی خبرزخویش و، راه نشانم دادی

بنازم چشم را چراغ ، دستم دادی

حدیث مهرخواندی ، درغزل هایت

غلام هم میشود ، مست غزل هایت

غ..ر..آ