عارفانه های یک دوست

گاه گاهی احساس دلم ازخط بیرون میزند

دست رد برساقی وساغروپیمان میزند

این چه تعبیراست که از عشق میکند

هم خمار و ، بردل آتش میزند

یک گویر ویک درخت ویک سراب

این دل محزون ، رد  شادی میزند

میکشد خود را قلم بردفتر خاطرم

غم هم. لب برساغر و می ، نمیزند

میتازدغم به کمانم پاره افسارش شد

سینه ام دلخون وداد از درمان میزند

دشت شهرعشق پرازگل شقایق است

روی این قالی غلام ، رشک برگل میکند

غ..ر..آ