عارفانه های یک دوست

دیدم درآئینه و ، آه چه اندوهی

دلم گرفت و رفت ، هرسویی

فکراین بود که داشتیم پرو بال

پربستم و آئینه گرفت ، زماحال

عمری بسرکرده بودم ، افسوس

بالا نپریدم و زدلدار ، چه احوال

برفی شده بود سرم ، آئینه گفت

دستی بسرت بکش ، گذاشت سال

کشتم درون کودکی هایم ، هرسوی

مات ماندم درآئینه و ، موکشته سفید

گذرعمربه جوی دیدم و ، باریک غلام

نه بترسیم نه بلرزیم ازاین بام ، سفید

کودکی گفت که در ده ، بالا ده ما

میدهد پند همه را آنکه موکرد سفید

غ..ر..آ