عارفانه های یک دوست

درد عشقت که مرا ،

سوخت وآه !

یادگاری بجا مانده ،

دریغ

خیره ماندم به ره ،

تو میدانی کیست ؟

نامه ای هست که شادم کند ،

اما دریغ

چه خطائی کردام ،

که فتادم به زمین

رشته ی الفت یاران ،

زمن بگسست

در دلش بود اگرجائی مرا ،

خوش بودم

اوچنان رفت که دیده ،

زدیدارم بست

هرکجا میروم بازدلم هست ،

پی شان

خیره ماند چشم ترم ،

بردرمنزلشان

گرچه درحسرت عشق ،

یاد عشاق کردم

بردل پرشررم یاد آمد ،

خاطرشان

گفتم ازدیده دور وازسینه ،

دورش سازم

کی رود ازیاد ،

آنهمه خاطرشان

مرگ باید که غلام را ،

دریابد

گرنه این دردعشق ،

نرود ازیادم

غ..ر..آ