عارفانه های یک دوست

یار واهل دل ما ، بساط خود پهن کرد

با باده ، عیش مرا ، فراهم کرد

گرجوئ کنارم نیست و ، چمنی نمیبینم

مژگان ترم ، ساغرعشق را پُرکرد

بگذاشتم ازعالم فانی ، به کسی چه !

میخانه نیشین گشتم و ، اومست ترم کرد

دل دادم به او ، دانم که همتا ندارد

میخانه درش باز و ، نگفت جا ندارد

چون حلقه ئ دستم تنگ ، پی یش میگشت

یارخاتم وغلام ، پئ نگین می گشت

دشمن به کمین ومن ، بالشگرهفت سنگ

واقفم زشرِشیطان ، بنیانم افضل ترم کرد

غ..ر..آ