عارفانه های یک دوست

بردامن دشت باد ،

وزیدن کرد

گیسوی چمنزاررا ،

بریشان کرد

ازعطردلاویز ،

تن گل ها

سرمست مرا ،

فصل بهاران کرد

چشم بستم و ،

بسبک روح کشتم

همچون غزال ،

به کوه می کشتم

پیچک شدم و پیچیدم ،

برشمع خانه دلبر

خود را برسانم ،

که تا بوسه گیرم

این تشنگی وعطشِ ،

مرتعش من

این روح غلام ،

دربراو جان بگیرد

غ..ر..آ