عارفانه های یک دوست

بی تودر دنیا ، اسیر غربتم

دل به دلتنگی ندادم ، نیست عادتم

من که ازشهرخیال ، پرزدم برکویت

ازهمه عالم گریختم ، تاشوی هم صحبتم

چشمم عادت کردکه بی تو ، بارانی شود

عاشقت باشم و ، دل طوفانی شود

درهوایت کبوتر باشم و ، پرزنم

تاکه با تیرمژگانت ، دل به پایت افکنم

بی تودنیایم غم و ، بغضم به قدرعالم و

باصدای خندات ، غلام هویدا شود

در زمین وهواعاشق ، رسوا شود

باغریبی خوگرفتم ، بی توهرگزآشنا

این جهان مجازی ، نیست با عشق آشنا

غ..ر..آ