عارفانه های یک دوست

بین میخانه تورا دیدم و ،

هوش ازسرپرید

تحفه ایی نذرتوکردم ،

مگرلایق  نبود ؟

هرزمان نام توبردم ،

تا به کامم برسم

فاصله مهلت نداد ،

جزبه یک گفت وشنود

بین ما حرفی گذشت ،

کاتب بجز اوکس نبود

حسرت آن گفتگو ،

بغض مرا کرد کبود

میشوداین غزل ،

تعبیر. حرفم به تو

اینهمه دلداده داری ،

کن مرا جزوعبود

زیرباران  بلور،

محوشد. چشم غلام

لشگرباران نپاید ،

درمصاف این جنود

درعجب بودم ازآن ،

ابرو وکما ن

 کشته بود چتر و ،

باران رویش نبود

غ..ر..آ