عارفانه های یک دوست

مراافسون چشمانت ز ره ،

برده است. این دل

توخوب دانی ومیدانی ،

مگرسنک است دل

لبانت باده ای دارد که میخانه ،

درش تخته

اگربیهودمیگفتم:گریزپا ،

می شد این دل

ازاین ترسم که برگوید ،

میان جمع خاموش

فدای لحظه هایکه ،

رویایست این دل

ازاین ساغرکه میِ دارد ،

لبت پرترزپیمانه

چنان مستم کن ای ساقی ،

که ره گم کرد دل خانه

عجب افسون چشمانش ،

غلام را کرد دیوانه

سراپا درد وانده است ،

نباشد عشق درخانه

غ..ر..آ